در این روش با استفاده از دارو، تخمک گذاری زن را تحریک می کنند تا او چندین تخمک به وجود آورد. سپس تخمک‌ها را در محیط آزمایشگاهی با اسپرم‌های همسر ترکیب می‌کنند.
با این کار چندین جنین حاصل می‌شود که با بررسی کروموزمی و تشخیص جنسیت آنها توسط متخصص ژنتیک، تنها جنینی را که جنسیت آن دلخواه زوجین است، به رحم مادر منتقل می‌کنند.
این نوع باروری آزمایشگاهی در واقع نوعیIVF** ( لقاح تخم در خارج از بدن) است که این بار نه برای درمان ناباروری، بلکه برای تعیین جنسیت جنین استفاده می‌شود.
در این روش در مرحله هشت‌سلولی جنین، نیاز است که یک سلول از جنین جدا شود و مورد بررسی قرار گیرد. اگرچه جداسازی یک سلول آسیبی به آن وارد نمی‌کند، اما در صورت ایجاد مشکلی برای آن سلول، به هیچ عنوان نمی‌توان سلول دیگری از او جدا کرد.
مشکلات روش تعیین جنسیت پیش از لانه‌گزینی
با وجود تمام پیشرفت‌هایی که برای انتخاب جنسیت جنین صورت گرفته است، نمی‌توان از حساسیت‌ها و مشکلات احتمالی شکست تکنیک PGD غافل شد.
انجام عملیات تشخیص جنسیت و بررسی کروموزمی جنین کاری است که ظرافت‌ها و حساسیت‌های خاص خود را دارد و در آن هیچ خطایی، قابل جبران نیست.
مشکل دیگری که گاه در این فرآیند پیش می‌آید آن است که در برخی موارد، علی‌رغم تحریک تخمک‌گذاری، امکان دارد زن تنها یک تخمک تولید کند و در این صورت پس از تشکیل جنین، راهی برای انتخاب جنسیت باقی نمی‌ماند.
از این گذشته از تکنیک PGD نمی‌توان برای زوجین نابارور بهره گرفت، زیرا شانس باروری را کم می‌کند.
عکس های سارا منجزی